Verdriet is wat levende wezens ervaren wanneer wat of wie ze liefhebben sterft of verdwijnt. Verdriet is heel natuurlijk en doordringt het leven, het kan niet worden ontlopen of eenvoudig weg worden gedacht of weg gemediteerd tot het niet bestaat. Het is geen voorkeur, want als je ervoor kiest om geen verdriet te hebben als er wel verdriet is, ontstaat er depressie. Of het betekent dat je het uitstelt en iemand anders belast met het moeten doen van jouw rouw. Dit zorgt voor grote problemen in de wereld. Noodzakelijk verdriet kan, wanneer het wordt gemeden gemakkelijk jarenlang, zelfs generaties lang, verborgen blijven in de skeletstructuur van het gezin en zich dan uiteindelijk manifesteren onder degenen die het verlies niet bewust hebben ervaren. Dus je kunt het beste rouwen als het tijd is, om de wereld een hoop oorlog en problemen te besparen!
Daarom is rouwen zo belangrijk, veel meer: het is absoluut noodzakelijk: als er sprake is van echt verlies, mag rouwen nooit worden vermeden of uitgesteld; Zonder rouw zou de wereld ophouden zichzelf te vernieuwen; Rouw is een verplichting jegens het leven dat iemand is gegund, een verplichting jegens het leven om meer leven te maken.
De noodzaak van actief rouwen als er sprake is van het diepe verlies van datgene waar we van houden, kan op veel manieren worden gedaan; het kan vele vormen aannemen, maar gaat verloren als het eenvoudigweg een theatrale handeling is, gechoreografeerd om verdriet na te bootsen. Rouwen is een heilige kunst, niet een kunst waarvan de producten verkocht of gezien moeten worden. Rouwen is een kunst die, wanneer deze volledig bekend is en actief wordt gemaakt in al zijn grootsheid en integriteit, de ruggengraat is van alle echte vrede. Het is de kunst van alle kunsten; het is de kunst achter alle echte kunst.
Rouw moet met opzet gebeuren, want rouwen heeft tijd en beweging nodig om het medicijn van de droom van verdriet volledig tot nieuw leven te laten bloeien en het verlies te kunnen opvullen. Het is actief en in beweging. Rouw heeft een geluid, een geluid dat de onderdrukten in verlegenheid brengt en de onderdrukkenden beledigt; rouw is het geluid van leven.
Rouw is een schaamteloze dromer die er niet aan denkt om onmogelijke wanhoop frontaal te genezen, om onmogelijke situaties te reïoniseren, om onmogelijke ziekten te genezen, om onmogelijke, koppige mensen te depolariseren. Verdriet denkt niet aan onmogelijkheid, maar alleen aan wat het leven heerlijker maakt. Het maakt het verdriet niet uit of hij ernstig verkeerd wordt begrepen, onderschat of vergeten: hij raakt niet gewond omdat mensen wegrennen als ze hem zien aankomen, omdat Rouw één hele goede vriend heeft.
Rouw is de beste vriend van Lof, omdat Lof een grote rouwer is! – Zonder zowel Rouw als Lof is het leven alleen maar middelmatigheid. Want Rouw en Lof zijn de huurders wier huisbaas Liefde is. Omdat ze beste vrienden zijn, wonen zowel Rouw als Lof samen in hetzelfde gebouw, maar in tegenovergestelde vertrekken: in de linker- en rechterkamer van Liefdes grote bonzende huis genaamd het Hart. Samen werken zowel Rouw als Lof hard om hun eigen geld te drukken, dat ze gebruiken om hun huur aan Liefde te betalen, want dat is de gemeenschappelijke valuta van de grote schoonheid van het leven. Lof heeft ook een geluid, dat altijd ontroert en motiveert maar nooit eindigt. Je kunt de geluiden van Lof alleen binnen gehoorsafstand inhalen of wegtrekken, maar de Lof van het leven houdt nooit op. Lof is de stem van Rouw en geen van beide verdwijnt ooit, omdat ze het geluid zijn van alle delen van de wereld en het universum, elk levend volgens zijn eigen aard, elk geheel op zichzelf, elk een gewillige deelnemer aan het grote lofgebed dat de wereld weer tot leven zingt.